En dan ben je zwanger van niet één maar twee kindjes, dit overkwam Maaike. In haar blog verteld ze over haar uitzonderlijke zwangerschap. Nieuwsgierig, lees dan snel verder.
Ik heb altijd al geweten dat ik graag kinderen wilde. Het moment dat mijn (eerste) neefje geboren werd, waarbij ik ook meteen de ere titel “peettante” kreeg , begonnen mijn eierstokken te rammelen. Ik voelde zóveel liefde voor dit kleine mannetje, alsof het mijn eigen kind was! Dat was natuurlijk niet zo, dus vanaf dat moment begon bij mij wel het besef dat ik heel graag zo’n klein hummeltje van onszelf wilde.
Wij gingen voor het idee van een eerste kindje en eigenlijk meteen één van de eerste keren raak! Ik werd niet ongesteld, dus meteen een zwangerschaps test gehaald. En ja hoor...ZWANGER!!
We maakten een eerste afspraak voor een echo, super spannend natuurlijk want alles is de eerste keer en je hoopt een bevestiging te zien van wat de test aangeeft! Bij de echo herken je zelf nog niet heel veel. Dus je bent reuze benieuwd naar wat zo’n vrouw ziet. Opeens zei de echoscopiste: “Hmmm...ja,ja...ik moet toch ook even inwendig controleren.” Mijn eerste gevoel was: is er iets niet goed?? Maar dat gevoel werd al vrij snel beantwoord met: “Ja...ik dacht het al te zien! Het zijn er 2!!”.......Uhhh wat?!? 2? Een tweeling?!? Die had ik even niet zien aankomen!
Mijn vriend zat meteen reuze enthousiast naast het bed! Terwijl er ondertussen bij mij ontzettend veel door me heen ging! 2?! Hoe groot wordt mijn buik dan? Hoe gaat zo’n bevalling?? Hoe moet dat logistiek gezien? Voeden, bedjes, auto etc?! Hoe blij ik ook was dat ik zwanger was, ik schrok wel heel erg van het feit dat er 2 mensjes in mij zouden gaan groeien ipv 1! Laat staan het wennen aan het leven met 1 kind, dus hoe zou dat zijn met meteen 2!! Dat bleek uiteindelijk niet eens mijn grootste zorg....... Het bleek ook nog een monochoriale monoamniotische tweeling te zijn!
Korte uitleg: Er zijn twee soorten tweelingen: eeneiige en twee-eiige. Ik had een eeneiige tweeling (het eitje splitst dus nog na bevruchting). Gewoonlijk hebben deze kindjes ieder hun eigen vruchtzak (“huisje”). In zeldzame gevallen, namelijk in 1-2% van de tweelingzwangerschappen, bevinden de twee kinderen zich samen in één vruchtzak. Dit komt voor wanneer de splitsing pas later plaatsvind als de vruchtzak zich al om het eitje heeft ontwikkeld. Dit was dus mijn geval... Wanneer de splitsing nog later dan 12 dagen had plaatsgevonden was dit niet meer volledig gebeurd en had er een Siamese tweeling kunnen ontstaan! (Dat idee heb ik gelukkig snel uit mijn hoofd gezet).
Dit betekende dus dat wij met een uitzonderlijk geval te maken hadden. Wat bij mij de klap nog harder maakte. Een zwangerschap niet zonder risico’s...een zwangerschap waarbij het zo maar zou kunnen dat je 1 of zelfs allebei de kindjes zou kunnen verliezen. Tijdens zo’n echo houd je je groot en ontvang je alle informatie die je verteld wordt. Maar daarna kon ik alleen maar huilen! Hóe dan?! Dat is het enige wat ik dacht! Je wilt blij zijn, want je bent zwanger! Maar ik was alleen maar intens verdrietig en onzeker van wat er komen zou!
We zijn vanaf het begin heel goed begeleid en we kregen vanaf het begin om de 2 weken echo’s om alles goed ik de gaten te houden. Gelukkig nam de onzekerheid af rond de 10/12 weken. De echo’s waren elke keer in orde en onze meisjes deden het ontzettend goed. Groei was goed, ze ontwikkelde zich verder prima en met mij ging ook alles goed. Daardoor kon ik ook steeds meer genieten van het idee dat we 2 meisjes zouden krijgen! Inmiddels ook bijgekomen en ingesteld op het krijgen van 2 kindjes en zag er inmiddels ook de positieve en leuke kanten er van in! Onze 12 weken echo was het meest bijzondere wat ik ooit gezien heb. 2 complete mensjes samen, bij elkaar, ze konden elkaar aanraken. Je zag ook dat ze op elkaar reageerde en om elkaar heen draaide. Zo magisch om te zien!
Mijn zwangerschap verliep verder gelukkig goed. Het was van tevoren al bekend dat ik met 24 weken fulltime zou worden opgenomen in het Sophia kinderziekenhuis in Rotterdam. Vanaf 24 weken is een kindje levensvatbaar. Dus als ze dan geboren zouden worden doen ze er alles aan om zo’n kindje in leven te houden. Sommige mensen besluiten vanaf 26 weken omdat 24 wel echt de grens is. Bij ons was er geen twijfel mogelijk dat we kostte wat het kost deze meisjes in leven zouden willen houden als ze zo vroeg geboren zouden worden! Dat gesprek was heel heftig en beladen, maar ook fijn dat je weet waar je aan toe bent.
Het feit dat ik mijn laatste weken van mijn zwangerschap fulltime ik het ziekenhuis moest doorbrengen en niet lekker thuis vond ik heel heftig. Je bent met je partner zo hecht in het traject van deze zwangerschap, hij was er áltijd bij, mijn rots in de branding! Het was voor mij vreselijk om daar in een ziekenhuis te gaan liggen terwijl hij alleen thuis was! We hebben dit samen gedaan dan wil je het ook samen afmaken. En er naar toe leven, babykamer in orde maken etc. Ook dit verliep dus allemaal anders dan anders. Ik heb zoveel tranen gelaten op de dag dat ik mijn kamer ik het ziekenhuis betrok en mijn vriend bij de lift moest uitzwaaien. Gelukkig werd ik in het ziekenhuis heel warm ontvangen en ontstond er ook al snel een band met een aantal leuke zusters.
Elke dag kreeg ik 2x CTG’s (‘s ochtendsen ‘s avonds) om de meiden in de gaten te houden en elke 2 weken nog steeds een echo. Mijn vriend kwam élke dag op en neer van Oosterhout naar Rotterdam en weer terug. Soms mocht hij ook wel eens een nachtje blijven slapen en dat was dan ook heel fijn!
Omdat de meiden het zo goed deden kreeg ík zo af en toe ook eens een dagje verlof, dat ik even naar buiten mocht en zelfs een dagje naar Oosterhout op en neer. (Wel voor de avond terug voor de CTG)! Er waren inmiddels ook al gesprekken geweest over de termijn van bevallen.
Er waren studies waaruit bleek dat bij dit geval 33 weken de beste (en uiterste) termijn van bevallen was. Als we langer zouden wachten zouden ze te groot groeien en zouden navelstrengetjes eventueel zo kunnen gaan knellen dat het fout af zou kunnen lopen. Vroeger is niet gunstig omdat de ontwikkeling van een kind nog niet Volledig is.
We hadden, op basis van dat gesprek, uiteindelijk een datum geprikt: 29 december (dus met 32 weken en 5 dagen).
De datum van bevalling naderde en de spanning begon weer wat toe te nemen. Ik was zenuwachtig voor de keizersnede en hoe het daarna met de meisjes zou verlopen. Tot overmaat van ramp kreeg ik de avond vóór de bevalling bericht van ‘mijn’ arts dat ik de volgende dag niet daar kon bevallen. Er waren 2 spoedgevallen bijgekomen op de neonatologie en er was geen plek meer voor onze meisjes! “Hè?!? Maar...ik ligt hier toch al 9 weken?! Deze bevalling staat toch al gepland?” Ik was echt totaal van mijn stuk. Zo naar deze datum toegeleefd een band opgebouwd met de mensen hier, het was inmiddels een 2e thuis en nu kon ik niet hier bevallen?! Ik zat door die hele zwangerschap zo hoog in mijn emotie dat ik ook alleen nog maar kom huilen. Wat nu!? Ik zou overgeplaatst worden naar een ander ziekenhuis. Ik kreeg de opties Antwerpen, Utrecht, Nijmegen of Veldhoven. Dan maar Veldhoven, dan worden het nog Brabanders dacht ik! Dat bleek achteraf een hele goede keus.
De dag van bevalling werd ik met ambulance overgebracht naar Veldhoven. Alles vloog echt aan me voorbij en voor ik het wist lag ik op de Operatie tafel. Het was zover! Binnen enkele minuten werden onze 2 kanjers eruit gehaald! Wat een opluchting was dat! Ze waren overgeleverd aan de mensen die niks anders doen dan dit soort kleine kindjes in leven houden! De eerste dag hebben ze nog wat adem ondersteuning nodig gehad, maar gelukkig hebben ze zich daarna ontzettend goed ontwikkeld! Zó trots op onze 2 vechtertjes!! Na 4 dagen mochten ze al naar Breda en een maand later mochten ze mee naar huis!!!
Het eerste jaar was ontzettend druk en zeker anders dan wat ik bij mijn vriendinnen zag. Maar it was all worth it!! Zo bijzonder om ze nu te zien! Ze hebben er werkelijk niks aan over gehouden (waar ik voorheen misschien bang voor was aangezien ze veel te vroeg geboren zouden worden). Het zijn 2 kerngezonde meiden met een enorm sterke band. Het idee dat ze vanaf het moment van ontstaan elkaars aanwezigheid al hebben gevoeld maakt hun band zo sterk! Ik denk echt nog steeds een onzichtbare navelstreng. Wij genieten ontzettend van alle bijzondere momenten en ik had niets liever gewild dan deze 2 meiden! Het brengt ons zoveel moois en zo ontzettend veel liefde! Double the trouble, but twice the fun!
Ik ben echt ontzettend dankbaar! Dankbaar voor hun! Dankbaar voor hoe alles gelopen is! Dankbaar voor alle steun van allereerst mijn vriend en daarnaast onze familie en lieve vrienden!
Miracles do happen! And sometimes they come in pairs!
Liefs Maaike
Nog even een kleine shout out naar deze mama. Naast mama van twee en een parttime baan heeft ze ook nog een webshop met "fast fashion" voor een leuke prijs. Een perfecte mix van goede basics aangevuld met leuke trendy items die je elk seizoen kunt wisselen. Neem snel een kijkje op www.thewalkincloset.nl
Reactie plaatsen
Reacties
zo mooi dit verhaal!!!! mooi geschreven maaike! en je hebt twee prachtige meiden :) Xxxxxxxx