Stoppen met de pil, dat was het moment waar "de weg naar een kindje" voor ons begon.
Het begon zo’n twee jaar geleden toen we hadden besloten om te stoppen met de pil. Ik vond dat wel een 'dingetje', we hadden het al vaker besproken, maar wanneer is het goede moment om te stoppen? Ik was net ten huwelijk gevraagd dus we wisten dat we eerst wilden trouwen, maar daarna was een kindje zeer welkom.
We wilden voorbereid zijn, in beide families kwam een onregelmatige cyclus voor en was het krijgen van een kindje niet vanzelfsprekend. We hadden daarom besloten om op tijd te stoppen met de pil. Ik slikte al minstens 15 jaar de pil, dus was ook heel erg benieuwd hoe mijn lichaam hierop zou reageren.
Het stoppen met de pil voelde ook best spannend, aangezien je er nu allebei voor hebt gekozen om de kinderwens een kans te geven en hopelijk na de bruiloft snel werkelijkheid te maken.
Buiten het feit dat ik last kreeg van een onrustige huid, gebeurde er verder vrij weinig. Het duurde ruim 5 maanden voordat ik voor het eerst weer ongesteld werd. Als je op internet gaat zoeken zeggen ze dat het wel tot een jaar kan duren, dus ik maakte me niet zo’n zorgen. Ik werd in ieder geval ongesteld en heel eerlijk; 5 maanden niet ongesteld worden was zo vervelend nog niet.
De maanden daarop bleef mijn cyclus heel onregelmatig. Ik had vaak cyclussen van meer dan 50 dagen. Ik wist dat het niks hoefde te betekenen, er zijn genoeg verhalen van vrouwen die een onregelmatige cyclus hadden en toch op de natuurlijk manier zwanger zijn geraakt. Maar ik wist ook dat we in ons achterhoofd moesten houden dat het ook anders kon gaan, als je een lange cyclus hebt zijn je kansen natuurlijk ook minder vaak dan normaal.
Toevallig moest ik een aantal maanden later naar de huisarts voor een uitstrijkje. Ook zo’n 'dingetje'. Mijn man en ik hadden net daarvoor de afleveringen van Over mijn lijk zitten kijken, waar twee jonge vrouwen baarmoederhalskanker hadden. Met dit programma wordt je trouwens wel even met je neus op de feiten gedrukt, en denk je wel even twee keer na voordat je klaagt over iets onbenulligs. Maargoed de conclusie was dat het niet handig is om dit programma te kijken voordat je een uitstrijkje laat doen. Ik was daardoor mega zenuwachtig maar gelukkig was de uitslag goed.
Ik haalde gelijk mijn onregelmatige cyclus aan, omdat ik toch wilde weten waar dit vandaan kwam en of dit problemen kon opleveren. Het kon erfelijk zijn maar hoefde niet meteen iets ernstigs te betekenen. Ik kon een doorverwijzing krijgen naar een fertiliteitsarts, om het te laten onderzoeken. Op dat moment hoefde dit voor ons nog niet, we wilden het eerst een kans geven voordat we het wilden laten onderzoeken. De huisarts gaf aan dat ik altijd kon bellen als ik een doorverwijzing wilde. Dit gaf me een fijn gevoel. Je hoort vaak verhalen dat ze je niet serieus nemen en je gewoon naar huis sturen.
Dit was het moment waar ‘de weg naar een kindje’ voor ons begon. De maanden die daarop volgden vertel ik in mijn volgende blog.
Liefs
Reactie plaatsen
Reacties