Gastblog Marloes #2

Het doet pijn om te beseffen dat onze dochter  zal opgroeien met een vader die er niet fysiek bij kan zijn. Dat er nooit meer nieuwe herinneringen bij komen. En dat er zoveel mooie momenten gaan komen waarbij wij jou moeten missen. En als je dan je eigen kleine meid in tranen ziet omdat ze haar vader zo mist, breekt je hart.. elke keer weer opnieuw. Ik ben je zo ontzettend dankbaar voor onze dochter, dankzij haar sta ik nog op mijn benen. Door haar heb ik een stuk van jou heel dichtbij. Eentje die ook nog eens heel veel op je lijkt. Zij is mijn redding, zij geeft mij kracht en een reden om door te gaan. 

Ze zeggen dat pijn slijt, maar het slijt in. Tot dat niemand het nog ziet. Het slijt in, het gemis omdat het er altijd is. Sinds een tijdje besef ik pas echt: als ik straks thuiskom dan zit jij niet op de bank. De shock van de eerste maanden maakt plaats voor een nieuw gevoel. Eindeloos verdriet...

Bijna elke nacht droom ik over je. Dromen die soms realistischer zijn dan het leven zelf. Soms geeft het troost, dan kan ik je weer even vasthouden. Maar vooral ook een gevoel van intense leegte als ik wakker word. En het besef: het leven wordt nooit meer hetzelfde. Niet over vijf jaar, niet over tien jaar. Er is een leegte die ik nooit eerder heb gekend. Het zal altijd anders voelen. Want het leven liet me vechten, toen ik mijn man verloor. Ik weet dat ik veranderd ben. En ik zal voor altijd anders zijn. Misschien is dat wel wat er met je gebeurt, als je een stuk van je hart verliest. En ik weet dat ik uiteindelijk sterker wordt, als moeder en als vrouw door deze pijnlijke nachtmerrie. Ons leven wordt ooit weer mooi maar op een andere manier. Met jou voor altijd dichtbij ons, in mijn hart en in gedachten. In de hoop dat je met ons mee kijkt en meegeniet, al is het op een andere manier.

Ik doe mijn best hier beneden. Elke dag opnieuw zodat ik jou trots maak. Ik zal nooit opgeven en doen wat ik beloofd heb aan jou. Want jij leerde mij om te vechten als een leeuw, zoals jij altijd deed voor jouw meiden. En dat zal ik altijd blijven doen, voor onze kleine meid en voor jou. Wij zullen altijd over jou blijven praten, zodat iedereen weet wie je bent - hoe je was en wat je deed. Wij praten over jou want jij verdient het om herinnerd te worden. Wij praten over jou omdat wij trots zijn en jij voor altijd een deel van ons bent. 

In een wereld waar helden komen en gaan, hebben ze de enige held voor ons van ons afgenomen. Maar een ding is zeker: onze dochter zal opgroeien in deze wereld, wetend dat papa onze superheld is. 

Wij waren nog lang niet klaar om je te missen. Wij missen jou zo erg, dat het zo ontzettend pijn doet. En dat valt met geen woord te beschrijven. Wij houden zoveel van jou, tot voorbij de sterren en de maan. De tijd zal jou nooit vervagen want voor altijd zullen wij jou heel dicht bij ons dragen. Vandaag - morgen en tot in de eeuwigheid. In ons hart raken we je nooit meer kwijt! 🖤✨

Liefs,

Marloes 

Mijn lieve man overleed op 27/10/2019 op 30 jarige leeftijd door een motor ongeluk met domme pech. Hij laat daarbij niet alleen mij achter, maar ook onze lieve dochter van 3 jaar oud. Dit is geschreven vanuit mijn gevoel omdat schrijven voor mij werkt. Het schrijven doet pijn en is emotioneel, maar het lucht ook op. Het is een kwetsbaar verhaal, maar voor mij belangrijk om te delen omdat er helaas genoeg gezinnen zijn die ook moet dealen met een groot verlies. 

Voor de gezinnen die hetzelfde mee maken als ons: je bent niet alleen, hou vol, je doet het goed en blijf sterk. Het is een rollercoaster van emoties. Mindere dagen zijn oké en er zullen ook weer mooiere dagen komen. Voor de mensen aan de zijlijn: laat weten dat je er bent en geef steun, praat over hem/haar want het doet extra veel pijn als mensen hem/haar niet durven te benoemen.