Van een fijne zwangerschap naar een zware bevalling.
Ik hoor het mezelf nog zeggen op de werkvloer: "Hij/zij komt vast eerder dan 40 weken." Ook toen ik uiteindelijk met verlof ging was ik hiervan nog zwaar overtuigd, niet dat ik nou zo zeer eerder wilde bevallen.. het was meer een gevoel.
Mijn gevoel bleek het mis te hebben, of was mijn gevoel wel juist.. maar was het voor iets wat nog komen ging?
De magische 40 weken waren daar.. en ik dacht: "Nu kan het nooit lang meer duren." Je bent niet alleen heel nieuwsgierig naar je kleine, maar ook lichamelijk werd het zwaar. Al 2 weken sliep ik slecht, ik moest namelijk elke nacht elk uur op de andere zij draaien vanwege heftige krampen in mijn heupen. Bij de verloskundigenpraktijk informeerde ik naar de mogelijkheden, ik was nu al heel moe en dan zou ik nog moeten bevallen.
Uiteindelijk ben ik 5 strippogingen ondergaan, allemaal zonder resultaat. Met 41 + 3 heb ik een complete dag in de voorweeën gezeten, in de avond begonnen de weeën stevig door te zetten. Je doet dan wat je wekenlang verteld is wat je moet doen, weeën timen en wachten tot ze regelmatig genoeg komen.
Weeën had ik wel en stevige ook, maar regelmaat zat er niet in. Na enige twijfel en het inmiddels wekken van mijn man (ik dacht laat die maar zo lang mogelijk liggen), hebben we het spoednummer van de verloskundigen gebeld. Zij vertelden mij dat ze in eerste instantie niet zoveel konden doen, mijn weeën kwamen immers nog niet regelmatig genoeg.
Na nog een tijdje wachten, heb ik weer gebeld, ik had al besloten te willen bevallen in het ziekenhuis.. "Ik wil en moet er toch heen, doe mij dan ook maar wat pijnstilling."
En die kreeg ik, binnen een uur stond de verloskundige op de stoep en werd het ziekenhuis gebeld, we zijn in de auto gestapt en waren er gelukkig sneller dan ik had verwacht. Bij aankomst kreeg ik morfine en een slaappilletje, ontsluiting was er nog niet of amper, een ruggenprik is dan nog geen optie, dus even slapen was een goede manier om de tijd te verdrijven. High van de morfine viel ik in slaap en mijn man kon ook nog even slapen.
Toen de morfine langzaam uitwerkte werd ik weer wakker van de heftige weeën.. (die tevens nog steeds niet regelmatig genoeg kwamen). Om de ontsluiting enigszins opgang te helpen kreeg ik een ballontje, deze zou de ontsluiting moeten oprekken tot 3/4 centimeter en dan zou ik eindelijk die lang beloofde ruggenprik mogen!
Het ballontje viel binnen een mum van tijd uit en dat was natuurlijk goed nieuws, maar als donderslag bij heldere hemel zei de verpleegkundige toen.. "Even vragen of er plek is." Uiteindelijk nog een hele poos gewacht, maar dat zou het allemaal waard zijn, toch?
Niet dus, de anesthesist vertelde in volle glorie dat de ruggenprik eigenlijk altijd lukt, hij had het nog niet vaak meegemaakt dat het niet wilde lukken. Wat ik niet wist, is dat je tijdens een bevalling dus een ruggenprik krijgt met een soort infuus. Op die manier kunnen ze regelen hoeveel pijnstilling je krijgt, mocht het tijd zijn om te persen, dan zetten ze de pijnstilling lager en hopen ze dat je op die manier nog persdrang hebt. Zover kwamen wij in het ruggenprik verhaal niet eens. Het infuusje moest tussen de wervels door en dat wilde maar niet lukken, na 3x prikken zat 'ie uiteindelijk wel, maar bleek het alleen op de rechterkant van mijn lichaam te werken. Hierdoor moest ik de nog steeds heftige weeën allemaal op de linkerkant opvangen en dat bleek nog zwaarder dan op beide kanten. Als laatste redmiddel werd ik op mijn linkerzij gelegd, in de hoop dat de verdoving daar naartoe zou zakken.. en je raadt het al, zonder resultaat.
Na uren aanmodderen, (waar ik overigens niets of weinig nog meer van weet) begon de hartslag van de kleine te zakken. Mijn man die toen een dutje lag te doen, schrok hiervan wakker. Ik werd met enige hulp op de andere zij geduwd, maar ik kreeg er allemaal nog maar weinig van mee. De weeën waren zo heftig geworden dat ik in mijn eigen wereldje leefde, het wereldje waarin ik leefde van wee naar wee. Om de weeën goed op te kunnen vangen, schoot ik in een overlevingsstand waarbij ik alleen zo nu en dan iemand hoorde die mij vertelde hoe goed ik het deed, de rest is een soort waas. Een verpleegkundige die in de nacht urenlang bij mij aan bed zat, herkende ik de volgende ochtend niet meer..
De verdoving zakte niet naar de linkerkant en nog steeds zat er geen regelmaat in de weeën, heftiger werden ze wel. Zo nu en dan had ik 10 minuutjes geen wee, om vervolgens in een weeënstorm terecht te komen, er was echt geen touw aan vast te knopen.
Uiteindelijk bereikte ik de 9 centimeter, maar je raadt het al, er zat nog steeds geen regelmaat in mijn weeën, op deze manier zou ik nooit kunnen bevallen. Inmiddels begon de kleine te draaien in de buik en de hartslag zakte steeds vaker. "We kunnen je weeënopwekkers geven in de hoop dat de weeën dan regelmatiger komen of we gaan voor de nooduitgang." Ik keek mijn man aan en heb geen seconde getwijfeld, de kleine moet er uit.. dan maar een keizersnee.
Toen die keuze eenmaal gemaakt was ging het razendsnel. Voor ik het wist zat ik in de OK op de operatietafel voor de ruggenprik, deze lukte gelukkig wel.
Rust.. eindelijk rust.. de weeën vielen weg, de zware kramp in mijn heupen vielen weg, alles viel even weg, ik heb (misschien klinkt het vreemd) enorm genoten op die operatietafel.
Uiteindelijk (na +- 30 uur weeën) kwam onze kleine meid met 41+5 om 5.46u te wereld.
Blij en vooral opgelucht dat onze kleine er eindelijk was/is ❤️
Magretha de Haan
Reactie plaatsen
Reacties